همه شب با د لم مي گفت: "سخت آشفته اي ز ديدارش
صبحدم با ستارگان ِ سپيد مي رود ، مي رود ،نگهدارش!"
من به بوي تو رفته از دنيا بي خبر از فريب ِ فردا ها
روي ِ مژگان ِ نازکم مي ريخت چشم هاي ِ توچون غبار ِ طلا
تنم از حس ِ دست هاي ي تو داغ گيسوايم در تنفس ِ تو رها
مي شکفتم ز عشق و مي گفتم :
"هر که دلداده شد به دلدارش ننشيند به قصد آزارش
برود ، چشم ِ من، به دنبالش برود ،عشق ِ من ، نگهدارش ".
آه ، اکنون تو رفته اي و غروب سايه مي گسترد به سينه ي راه
نرم نرمک ، خداي ِ تيره ي غم مي نهد پا به معبدگه نگاه
مي نويسد به روي ِ هر ديوار آيه هايي همه سياه سياه .