همه شب با د لم مي گفت: "سخت آشفته اي ز ديدارش

صبحدم با ستارگان ِ سپيد مي رود ، مي رود ،نگهدارش!"

من به بوي تو رفته از دنيا بي خبر از فريب ِ فردا ها

روي ِ مژگان ِ نازکم مي ريخت چشم هاي ِ توچون غبار ِ طلا

تنم از حس ِ دست هاي ي تو داغ گيسوايم در تنفس ِ تو رها

مي شکفتم ز عشق و مي گفتم :

"هر که دلداده شد به دلدارش ننشيند به قصد آزارش

برود ، چشم ِ من، به دنبالش برود ،عشق ِ من ، نگهدارش ".

آه ، اکنون تو رفته اي و غروب سايه مي گسترد به سينه ي راه

نرم نرمک ، خداي ِ تيره ي غم مي نهد پا به معبدگه نگاه

مي نويسد به روي ِ هر ديوار آيه هايي همه سياه سياه .